กลอน...รักเรื่อยๆเมื่อยก็พัก...หัวใจ

ความทรงจำ

 

คิดถึงวันเวลาเก่าๆ

ที่เคยมีเขาอยู่ร่วมฝัน

คิดถึงวันเวลาแห่งความผูกพัน

ที่เขาและฉันมีร่วมกันมา

 

พอตื่นมามองในวันนี้

เขาคนนั้นกลับหายไม่เห็นหน้า

วันเวลาล่วงเลยระยะทางเพิ่มพา

สิ่งต่างๆที่เคยมีค่าจางหายไป

 

มีเพียงฉันที่ยังอยู่ตรงนี้

เหลือเพียงเขาที่อยู่ไกลหนักหนา

คำว่าเราไม่อาจสานวันเวลา

สุดท้าย...วันเวลาก็แยกเราจากกัน

 

ต่างคนต่างเริ่มสิ่งใหม่ๆ

ต่างคนต่างมีหัวใจที่แปรผัน

หรืออาจไม่ใช่...เพราะยังมีฉันที่ยังผูกพันธ์

เพราะใจส่วนหนึ่งของฉันยังจดจำ...ทุกวันเวลา

 

มันอาจเป็นแค่เพียงความทรงจำหนึ่ง

ที่ทั้งฉัน เขา และใครมากมายหนักหนา

ต่างก็มีเก็บไว้ในทุกห้วงเวลา

ที่เราทุกคนได้ผ่านมาและเดินต่อไป

 

เราไม่อาจจมอยู่ในห้วงเวลาหนึ่ง

และไม่อาจย้อนกลับไปแก้ไขได้

เมื่อได้ผ่านไปแล้วก็ได้แต่ปล่อยให้ผ่านไป

เพื่อการเริ่มต้นใหม่และก้าวต่อไปจนสุดสายตา.